Omurga Eğriliği Ameliyatı Riskleri ve Sonrası

Omurga eğriliği ameliyatı, omurga deformitelerinin tedavisi için son çare olarak başvurulan bir yöntemdir. Omurga eğriliğinde müdahale edilmesi gereken bölgenin vücut için son derece hayati bir konumda olması nedeniyle cerrahi operasyon genellikle en son tercih edilir. Bunun yerine, hastaların yaş grubuna ve vücut dirençlerinin durumuna göre eğriliği dışarıdan düzeltmeye yönelik tedavi yöntemleri uygulanır. Bu yöntemler arasında şunlar bulunur:

Fizik tedavi egzersizleri, omurga eğriliği ameliyatı için en fazla risk taşıyan 10 yaş altı çocuklarda kullanılır. Vücut gelişim sürecinde daha az yol katetmiş olan bu çocuklarda omurga eğriliği ameliyatı, akciğer gelişimini büyük ölçüde engeller. Bu nedenle omurga eğriliğine erken yaşta müdahale etmek ve önüne geçebilmek için çocuklar, vücut dayanıklılığını, kondüsyonunu ve esnekliğini artıracak spor egzersizlerine yönlendirilir. Daha ileri yaş grubunda olan ancak rahatsızlığı ameliyat gerektirecek kadar ilerlememiş olan hastalarda ise korse tedavisi denenir.

Omurga eğriliği çok geç fark edilen hastalarda ise çözüm yöntemi son çare olarak ameliyattır. Ülkemizde omurga eğriliği ameliyatı alanında son zamanlarda büyük gelişmeler yaşanmıştır. Bu gelişmeler, ameliyat sonrası felç kalma ihtimali ve ölüm riskini büyük ölçüde azaltmıştır. Nöromonitorizasyon tekniği olarak adlandırılan ve ameliyat esnasında kişinin sinir işlevlerinin durumunu gösteren sistem, ülkemize yaklaşık 4-5 yıl önce gelmiştir. Omurga ameliyatında müdahale edilen bölge, sinir hücrelerinin vücutta en yoğun olduğu bölgelerin başında gelir. Ancak ameliyatı yapan cerrahın müdahale edilen sinirlerin durumunu görememesi, gözleri görmeyen bir doktor tarafından ameliyat edilmekten farksızdır. Bu sistem, cerrahların müdahale ettikleri sinir hücresi bloğunun durumundan anında haberdar olmasını sağlayarak vücutta oluşacak komplikasyonların önüne geçmektedir.

Nöromonitorizasyon tekniği geliştirilmeden önce yapılan ameliyatlarda hastaların, ameliyat masasından felç olmuş şekilde kalkma ihtimalleri fazlaydı. Omurga eğriliği ameliyatını gerçekleştiren hekim, sinirlerde meydana gelen aşınmayı ancak ameliyat sonrasında hastanın bilinci yerine geldikten sonra yapılan fiziksel muayene ile anlayabiliyordu. Sinirlerdeki işlev kaybının bu kadar uzun bir süre sonra anlaşılması ise tedavi edilebilme şansını tamamen ortadan kaldırıyordu. İşlev bozukluğunun ameliyat sürerken fark edilmesi durumunda bu tür sürprizlerin ortaya çıkma ihtimali oldukça düşüktür. Birkaç müdahale ile sinirlerin işlevini kaybetmesinin önüne geçilebilir veya bu mümkün değilse ameliyata devam etmek için daha az riskli olan başka bir bölgeden ilerlenebilir.

Omurga eğriliği ameliyatlarının daha risksiz ve kolay hale gelmesini sağlayan diğer bir gelişme ise ilk ameliyatın ardından düzenli olarak tekrarlanan kontrol ameliyatlarının ortadan kalkmasıdır. Önceden eğriliği düzeltmek için kemiklere yerleştirilen rodları 6 ay aralıklarla uzatmak gerekirdi. 6 aylık periyotlar omurgada tamamen düzelme sağlanana kadar düzenli olarak gerçekleştirilirdi. Söz konusu ameliyat maratonu, hastalar için psikolojik olarak sürekli korku ve endişe duyguları yaratırdı ve maddi yönden de oldukça masraflı bir süreçti. Ancak artık gelişmiş manyetik uzatma teknikleri sayesinde ameliyat sayıları yarı yarıya hatta üçte bir oranına düşürülebilmektedir. Vücuda yerleştirilen rodların manyetik kumandalar yardımıyla uzatılması, kontrol ameliyatları ile aynı işlevi yerine getirmektedir. Manyetik teknoloji ile hastalar, omurga eğriliği ameliyatının tekrar tekrar gerçekleştirilmesi derdinden kurtulmuşlardır. Yapılması gereken kontroller, yalnızca düzenli olarak yapılacak MR testlerinden ibarettir. Testlerde görülebilecek herhangi bir olumsuz durumda izlenecek yöntem uzman hekim tarafından belirlenir ve müdahale edilir.